طُ
طُ تو به تقصیر خود افتادی ازین در محروم.. .. دل ببردی و بحل کردمت ای جان
لیکن به ازین دار نگاهش که مرا می داری...
پ.ن : زمان در سکوت می گذرد تشنه کام کلامی و تو خاموش اینسان؟!!... هی به خودم نهیب می زنم : این نیز بگذرد... اما این حزن کی رها می کنه این دل رو، نمی دونم... نمی دونم
مطالبی دیگر از این نی نی وبلاگی
