روزها

روزها دارن با شتاب می گذره.. اینجا توی این جای لعنتی زمان زودتر از همیشه می گذره.. یه جاهایی ازش جا می مونم! یعنی در واقع از خودم جا می مونم! این روزها دلم همین بارونای پاییزی رو میخاد که توی سرم بباره.. بشوره، پاک کنه، ببره.. همه چیزو ببره با خودش و من بمونم و یه مغز سفید ِ سفید ِ خالی! اونوقت شاید یه خرده قرار بگیرم..

اما به قول سید علی صالحی: قرار ما، بی قراری بود از آغاز.. چه میشه کرد؟ ... عقل بند و دل فریب و جان حجاب راه از این هر سه نهانست ای پسر